ΝΟΜΙΚΕΣ ΠΤΥΧΕΣ ΤΟΥ ΚΥΠΡΙΑΚΟΥ

Πιο κάτω θα παρουσιάσω κάποια ζητήματα που απασχολούν συχνά τα πολιτικά κόμματα - ιδίως τα απορριπτικά πάνω στα οποία και κτίζουν την πολιτική τους - λέγοντας όμως μισές αλήθειες και παραποιώντας την πραγματικότητα και την ορθή νομική διάσταση του θέματος.

Πρώτον ερώτημα:

Είναι ο εποικισμός έγκλημα πολέμου;

Η σύντομη απάντηση είναι ένα απλό ναι. Αυτό είναι όμως η μισή αλήθεια γιατί δεν απαντά στο ερώτημα του ποιος είναι ο εγκληματίας που διέπραξε το έγκλημα το εποικισμού. Στην περίπτωση της Κύπρου το έγκλημα του εποικισμού διαπράχθηκε από την Τουρκία. Οι έποικοι όμως δεν είναι εγκληματίες. Είναι και αυτοί θύματα πολιτικής εθνικού ξεκαθαρίσματος και δεν μπορεί να τους αποδοθούν ευθύνες νομικές ή ποινικές. Ακόμη λιγότερη ευθύνη έχουν τα παιδιά τους οι οποίοι γεννήθηκαν στην Κύπρο και το τι έγινε πριν την γέννησή τους δεν τους αφορά ούτε και μπορεί να τους αποδίδονται οποιεσδήποτε ευθύνες. Η εγκληματική δραστηριότητα ενός κράτους δεν κληροδοτείται στους πολίτες του αλλά κατ’ ουδένα λόγο δεν κληροδοτείται στους απόγονους του. Ένα ξεκάθαρο τέτοιο παράδειγμα σήμερα είναι το Ισραήλ. Συνεπώς οι κάτοικοι της κοινωνίας της Βόρειας Κύπρου που γεννήθηκαν στην Κύπρο δεν διέπραξαν κανένα έγκλημα και δεν μπορούν να θεωρούνται υπεύθυνοι ή συνυπεύθυνοι για το έγκλημα της Τουρκίας. Ένα απλό παράδειγμα είναι οι Κούρδοι που είναι σήμερα εγκατεστημένοι σε χωριά της Καρπασίας και οι οποίοι εγκαταστάθηκαν εκεί λόγω των επιχειρήσεων του τουρκικού στρατού στις περιοχές της Ανατολικής Τουρκίας κατά του ΠΚΚ. Συνεπώς με την πάροδο του χρόνου το θέμα των εποίκων θα γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο μέχρι και αδύνατο να επιλυθεί με την έννοια ότι θα είναι αδύνατη η μετεγκατάσταση τους πίσω στην Τουρκία εφόσον κάτι τέτοιο θα προσέκρουε στα ατομικά ανθρώπινα τους δικαιώματα.

Δεύτερον ερώτημα:

Είναι η Τ.Δ.Β.Κ. ψευδοκράτος και/ή παράνομο κράτος και/ή μη αναγνωρισμένο κράτος;

Η σύντομη απάντηση είναι ότι η Τ.Δ.Β.Κ. είναι μη αναγνωρισμένο ως ανεξάρτητο κράτος. Αλλά είναι αναγνωρισμένο ως εξαρτημένο κράτος ή υποτελεί πολιτεία εξαρτημένη από τρίτη χώρα δηλαδή από την Τουρκία. Υπάρχουν πολλές οντότητες στον διεθνή Νόμο οι οποίες έχουν διεθνή προσωπικότητα χωρίς να είναι αναγνωρισμένες ως ανεξάρτητα κράτη. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι σύμφωνα με την Διεθνή Συνθήκη του Μοντεβιδαίο το 1933 η Τ.Δ.Β.Κ. είναι εξαρτημένο Κράτος από Τρίτη χώρα. Εξ’ ου και το κρατικό της μισθολόγιο σε μεγάλο βαθμό πληρώνεται από την τουρκική πρεσβεία. Κατά τα άλλα πληροί τις προϋποθέσεις της πιο πάνω Συνθήκης. Δηλαδή έχει σταθερό γεωγραφικό χώρο τον οποίον ελέγχει αποτελεσματικά, έχει συγκεκριμένο πληθυσμό χωρίς όμως να πληροί την Τρίτη πιο πάνω προϋπόθεση που έχω αναφέρει και είναι να έχει ανεξάρτητα πολιτειακά όργανα. Το γεγονός ότι δημιουργήθηκε από την χρήση βίας η οποία νομικά έχει γίνει παράνομη και δεν επιφέρει έννομα αποτελέσματα από την ίδρυση του Ο.Η.Ε. και μετά δεν φαίνεται να είναι μια νομική αρχή η οποία έχει αντέξει στην δοκιμασία του χρόνου καθ’ ότι η χρήση ένοπλης βίας δημιούργησε κράτη όπως το Κόσσοβο για παράδειγμα αλλά και πολλά άλλα τον τελευταίο καιρό. Η παρουσία περαιτέρω των τουρκικών στρατευμάτων καθιστά την Τ.Δ.Β.Κ. εξαρτημένο κράτος. Ως εξαρτημένο και/ή υποτελή κράτος αναφέρεται και στην Νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Αυτή είναι η σωστή ορολογία επιστημονικά και οι φράσεις παράνομο ή ψευδοκράτος χρησιμοποιούνται μόνο για συναισθηματική εκτόνωση, δεν έχουν επιστημονική αξία και δεν βοηθούν στην καλύτερη κατανόηση του τι πραγματικά συμβαίνει.

Τρίτο ερώτημα:

Βοηθά ο Διεθνής Νόμος το Κυπριακό;

Η απάντηση είναι καταφατική. Πριν το 1945 ο Διεθνής Νόμος ήταν σε απόλυτο βαθμό ο Νόμος του ισχυρού. Σε περίπτωση εμπόλεμης σύρραξης ο νικητής υπαγόρευε τους όρους του και ο ηττημένος συνθηκολογούσε. Η πολεμική νίκη επέφερε έννομα αποτελέσματα και η έννομη αυτή τάξη θα μπορούσε μόνο να ανατραπεί με άλλη πολεμική σύρραξη. Στην Κύπρο από το 1974 είμαστε τεχνητά σε κατάσταση εκεχειρίας. Η εμπόλεμη κατάσταση και πάλι τεχνητά δεν έχει τερματιστεί καθ’ ότι ο Διεθνής Νόμος και ο Διεθνής παράγοντας ο οποίος τον υπαγορεύει δίνει το δικαίωμα στην Ελληνοκυπριακή πλευρά να μην συνθηκολογήσει τουλάχιστον άνευ όρων. Επομένως εδώ έγκειται και η αξία του Διεθνή Νόμου ο οποίος όμως μπορεί να χρησιμοποιηθεί από ένα Κράτος όπως η Κύπρος μόνο ως ασπίδα και όχι ως ξίφος. Είναι μια ασπίδα όμως που με την πάροδο του χρόνου γεμίζει τρύπες και αν δεν υπάρξει σύντομα συμβιβαστική συμφωνία αυτή η ασπίδα θα είναι διάτρητη και διερωτώμαι κατά πόσο θα μπορεί να παρέχει άμυνα στην Κυπριακή άρχουσα τάξη για πολλή καιρό.  

Μάριος Γεωργίου
LLB (Hons) LLM (Cantab)
Barrister at Law